A+ R A-

تبلیغات

رجیران

مطالب

علی کاوه

علی کاوه

تبریک .. تبریک ... تبریک ...    خدمت عکاس مهربان و  بی تکرار , علی کاوه عزیز ....

====================

 

 

دکتر علی کاوه :

======

 سرانجام , انچه که می بایست سالهای  پیش از این  صورت میگرفت  , انجام شد تا  بدین بهانه , جامعه ی هنری - ورزشی  " قدردان " یکی از بهترین فرزندانش  باشد . هفته گذشته ,   وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ,   به پاس سالها خدمت و ممارست عکاس بزرگ تاریخ ورزش " استاد علی کاوه " کارنامه ی او را مورد ارزیابی قرار داد و در پایان او را شایسته ی دریافت   گواهینامه هنری درجه یک رشته ی " عکاسی ورزشی " دانست  . این حکم که معادل و همطراز با مدرک تحصیلی دکترا می باشد  با نظر شورای ارزشیابی " هنرمندان , نویسندگان و شاعران کشور " و بر پایه مصوبه سال ۱۳۷۱ , تقدیم او  شده است  .

 

   علی کاوه " عزیز  در ابتدا شاگرد استاد  اسماعیل زرافشان بود ... سپس مدتی  با هفته نامه فردوسی همکاری کرد و آنگاه به موسسه اطلاعات پیوست تا از این پس شاهد یکی از بهترین دوران عکاسی ورزشی ایران باشیم . حضور درخشان او در هفته نامه محبوب " دنیای ورزش " تحت مدیریت استاد بیژن رفیعی , سبب شد تا برخی از بهترین عکسهای ورزشی سالهای دور ما , با دوربین وی ثبت گردد . جوانی پرتلاش , خوشفکر و خوشپوش که میتوانست برابر با ۵ عکاس , از رویدادهای ورزشی عکاسی کند . آثار استاد از بازیهای آسیایی تهران , جام تخت جمشید , المپیک مونترال , انتخابی جام جهانی ۷۸ .... جملگی , گواهی بر شایستگی های فراوان اوست .

علی کاوه

 دیروز و امروز فرقی ندارد , او بهترین است . چه آنروز که ۲۵ ساله بود و چه حالا که در آستانه ی ۷۳ سالگی قرار دارد

===========================

 

  زادگاه اش , روستای وازیک از توابع شهرستان آمل است . هفت , هشت ساله بود که به تهران آمد و در یک خیاط خانه مشغول بکار شد . آنقدر کوچک که صاحب  خیاط خانه , نگران  رفت و آمد  او از وسط خیابان  بود . بنابر این , صلاح را در ان دید که او را به عکاسخانه ای که ان سوی خیابان بود , بسپارد .  عکاسخانه  " ساحل "  که صاحبش , فردی مهربان و خوشرو بنام حاج اسماعیل زرافشان بود . 

 

 استاد میگوید :

 خدا رحمتش کنه حاج اسماعیل را ... هفته اول که رفتم پیشش , فقط تی می کشیدم ... سپس مرا به تاریک خانه فرستاد تا آموختن را از آنجا آغاز کنم . تاریکخانه, یک اطاق  بود که در ان کاغذ سفید رو درون ظرفی حاوی آب و دارو , می انداختند تا بمرور تصویر  روی آن ظاهر گردد . برایم جالب بود و و از همان موقع به این حرفه علاقمند شدم .

 

علی کاوه

 

 ابتدای دهه ۴۰ , حاج اسماعیل او را به امجدیه برد تا در هنگام عکاسی  دستیارش باشد . فصای امجدیه نظرش را جلب کرد و از همان روزها , به مقوله ی ورزش و بویژه عکاسی ورزشی علاقمند شد . در فضای مطبوعات ان روزها , شاید به تعداد انگشتان یکدست , عکاس ورزشی  فعال بود . از ان پس تا به امروز , استاد ما با بیش از بیست نشریه ی معتبر  ایران همکاری داشته است که برخی از انها عبارتند از :

 

۱ ) دنیای ورزش ( هفته نامه )  

۲ ) کیهان ورزشی ( هفته نامه )

۳ ) فردوسی  ( هفته نامه ) 

۴ ) رستاخیز ( روزنامه ) 

۵ ) هدف  ( هفته نامه )

۶ ) ابرار ورزشی ( روزنامه )

۷ ) نود ( روزنامه ) 

۸ ) تماشاگران ( ماهنامه )  

۹ ) قهوه ( ماهنامه )

۱۰ ) دنیای کشتی ( ماهنامه ) 

۱۱ ) ایران ورزشی ( روزنامه )

۱۲ ) خبر ورزشی ( روزنامه )

۱۳ ) گل ( روزنامه )

۱۴ ) روز ورزش ( روزنامه ) 

۱۵ ) فضیلت ( روزنامه ) 

۱۶ ) اسب  ( ماهنامه ) 

۱۷ ) تماشا ( هفته نامه )

۱۸ ) ......

 

 

 امروزه اما , به سختی میتوان عکاسی را  یافت که صاحب کارنامه ای چنین پر بار باشد .... مجموعه ای کم نظیر به پشتوانه  ۵۰ سال حضور مطبوعاتی مستند " ۹۲ الی ۱۳۴۴ " و حضور در ۹ دوره  المپیک , ۵ دوره بازیهای آسیایی ..... و ثبت هزاران  اثر بیادماندنی از تاریخ ورزش  او را به نگینی درخشان در تاریخ عکاسی ورزشی ایران تبدیل میکند . 

 اگر چه  نشریات متعدد ورزشی , شانس همکاری با استادمان را داشته اند اما , برای اغلب ورزشدوستان , نام استاد کاوه بیش از هر نامی با هفته نامه دنیای ورزش , پیوند دارد . آن روزها  که او در اوج جوانی قرار داشت و در نشریه ای فعالیت میکرد که   صاحب نگاهی " نو " به مقوله ای ورزش بود . هفته نامه ای که " خلاقانه " قالب های مرسوم  را کنار نهاد و افق هایی تازه را پیش روی مخاطبانش گشود . 

 

علی کاوه

 

 میانه ی سال ۵۴ , استاد کاوه از موسسه اطلاعات جدا شد و به صدا و سیما پیوست تا از این پس برای واحد مرکزی خبر , عکاسی کند . اگر چه که این انتقال او را قدری از فضای رقابتهای ورزشی دور نمود  اما , تعلق خاطرش به ورزش مانع نشد تا بطور کامل از  جمع عکاسان ورزشی خارج گردد . در آن سالها او برای هفته نامه " رستاخیز " عکاسی میکرد و در کنار ثبت تصاویر اجتماعی , ارتباطش را با جامعه ی ورزش ایران حفظ نمود . مهمترین بخش عکاسی استاد را در ان دوره میتوان در جریان المپیک تابستانی مونرال و همچنین رقابتهای انتخابی جام جهانی ۷۸ جستجو کرد . 

 در کارنامه هنری  استاد , یک هایلایت دیگر نیز بچشم می آید که در خاطره ی جمعی اغلب  علاقمندان فوتبال , نقش بسته است و آن عبارت است از  همکاری  با ماهنامه ی متفاوت و بیادماندنی تحت عنوان " تماشاگران " که در میانه ی دهه ۷۰ شمسی , آغاز بکار نمود . در ان روزها که مطبوعات ورزشی در مسیر تنزل و کاهش سطح توقع جامعه گام بر میداشتند ,  تماشاگران تحت مدیریت نادر داودی , اغاز گر  فصلی تازه در فضای مطبوعات ورزشی ایران بود . ماهنامه ای تصویر  محور با کیفیتی مطلوب که میتوانست همگام با نشریات معتبر جهان گام بردارد و مقبول علاقمندان نیز باشد .

 

علی کاوه

 

 و اکنون , ۵۶ سال از ان روزها که استاد  برای نخستین بار در مطبوعات عکاسی کرد , میگذرد ..... او را " دکتر " مینامیم در حالی که این شاید , کوچکترین و ساده ترین روش برای قدردانی از او باشد " انسانی که در کارش بهترین است و با خود یک دنیا تجربه همراه  دارد و  یک عمر  نیز همراه با مطبوعات و رسانه بوده است , سالهاست که دکتر است اگر چه او را تنها استاد بنامیم "

  براستی که طی این سالها , چقدر  با استاد خاطره داریم .  با او و دوربین اش بازیهای آسیایی تهران را میزبانی کردیم , در فوتبال المپیک برای نخستین و اخرین بار به دور دوم صعود کردیم و آنگاه برای نخستین بار به جام جهانی فوتبال راه یافتیم و اولین برد را در جام جهانی تجربه نمودیم ... از این مثال ها فراوان است  . آنگونه که نمیتوان علاقمند  ورزش بود و علی کاوه را نشناخت . همانگونه که ساکنان هر کوی و برزن او را بخوبی میشناسند . بخاطر هنر او  , بواسطه ی مردمداری اش و بپاس یک عمر خدمت به جامعه ای ایران ...